Het Dagboek van Jaap....

Het zit er op….
Met de Kili in zicht neem ik gehaast en met gemengde gevoelens afscheid van Afrika en……. zoveel mogelijk afstand van het spel…… 4 weken … en 7 afleveringen… heb ik mogen rondtrekken in het hart van dit mooie continent. Hier waar alles zo echt is en de contrast rijkheid je overspoeld en al je zinnen op scherp zet. De dominantie van de natuur waarin dieren, mensen, ziekten, de armoede…. alles in volle glorie en grimmigheid samengaan. Een geheel wat nauwelijks te bevatten is en met woorden niet te beschrijven valt…het geeft je een intens gevoel… van echt zijn ..te leven… maar waar leven en dood wel zeer nabij zijn…. hier waar ooit de eerste mensachtige rondliepen en nu de laatste gorilla’s leven… heb ik een spel mogen ondergaan…

Ja, … hier heb ik eerder mogen dwalen en hoop dat ooit weer te doen.. maar als ik eerlijk voor me zelf ben was het dit keer niet echt genieten…. Ik voelde me nu eenzamer dan wanneer ik alleen reis… wat een gedoe.. gemengde gevoelens..ja…

Byeee.. byeeee Afrika.. jou zal ik missen…. ik kom terug…!!!

Waarom...?
Waarom heb je meegedaan is toch wel de meest gestelde vraag ..aan mij..  het antwoord is simpel… omdat ik nu eenmaal graag reis en daar ook het liefst een fysieke uitdaging aan verbind… en in dit geval ook een bescheiden bijdrage kon leveren aan goede doelen.. en tja…. dat het zich in Afrika afspeelde maakte het geheel onweerstaanbaar.. toen ik het berichtje kreeg dat ik mee mocht  nam ik het annuleren van de reeds lang van te voren geplande beklimming van de Aconcagua in Argentinië op de koop toe.

Maar…
Dat je voortdurend gefilmd zou worden.. en niet alleen tijdens de testen….want dat is logisch.. … had ik niet zo over nagedacht.. naïef..?? .. ja… een beetje wel.. en al helemaal niet dat het “gunnen en niet gunnen” vanaf het prille begin mij de status van de “oudere persona non gratta” zou opleveren, natuurlijk ook niet…. Het overschaduwde de leuke momenten veelvuldig en meer dan me lief was…. van normaal contact was geen sprake meer… maar misschien daarom kijk ik met plezier terug nmijn genietmomenten  en  hoogtepunten.. ook al was het deze keer niet de Kili… 

Het spel….
Voltrok zich ook in een contrastrijk tempo….soms tergend langzaam door het  vele (te) lange wachten tussen de verschillende opnames in. Momenten waarin we ons verveelden  je kunt nu eenmaal niet voortdurend in de readers lezen… maar veel alternatieven waren er ook niet.. en daarnaast het hoge tempo waarop kandidaten het gezelschap verlaten (elke 2 á 3 dagen).. juist als je iemand een beetje leerde kennen kon je afscheid nemen…
Hoewel ik de fysieke en mentale opdrachten meestal leuk vond en dan vooral die waar de lokale bevolking bij betrokken was.. baalde ik van de dominante invloed van de retourstrijd op alle onderdelen.. het overschaduwde te vaak de leuke momenten die je gelukkig wel met elkaar onderging.. je was nog nauwelijks droog van het zweten voor het spel en hup.. dan …de retourstrijd maar weer in…

Het genieten…
Elke dag weer van de prima maaltijden gemaakt door de Keniase crew waarvan Ken onze kok was.. onvoorstelbaar hoe hij met zo weinig middelen… een vuurtje, wat kooltjes, potten en pannen op een rooster en zo elke dag weer een meergangen menu wist te maken… echt geweldig.. ik genoot van de momenten dat ik. maar ook de andere kandidaten af en toe mocht meehelpen .. hoewel ik wel de indruk had dat Ken het liever zelf deed.. maar welke kok niet???... en dan niet te vergeten het moment van afwassen en … het “droogflappen van de vaat”.. dat droogflappen (afslaan van het water) was de beste methode om hygiënisch verantwoord de vaat te drogen… maar een grappig gezicht was het wel.. en ook een lekker moment van alternatieve lichaamsbeweging… ha..ha…
En eerlijk is eerlijk.. samen met  ritueel van het handen wassen in de drie daarvoor bestemde bakjes met water.. één met water en zeep, een tweede met het desinfectans “dettol” en een derde bakje met schoon water…. Hebben we relatief weinig klachten gehad.
Ook de hartverwarmende inbreng  van de chauffeurs John en Victor  die tevens onze “helpdesk’ vormden… was gewoon een verademing.. en een heerlijk noodzakelijk contrast in vergelijking met het contact met de anderen..  echte en eerlijke momenten om te genieten en om iets te leren.. en tja … ook even geen “strategie”… maar gewoon zijn..

En dan natuurlijk de zegeningen van de truck waar we mee reisden… superdingen.. alles zat er op en aan.. zitbanken en tegelijk de opbergkasten van onze persoonlijke spullen .. behoudens de schoenen enz.. die mochten gewoon… en gelukkig.!!!! te luchten staan op de rekken bovenin.. de tenten.. de slaapmatten.. de keukenspullen.. de stoelen.. de spade.. noem het maar.. het allemaal zijn plaatsje op de wagen.. en John en zijn mannen waakten ervoor of alles wel op de juiste plek werd teruggezet.. geweldig zo’n kar om mee door het afrikaanse landschap.. ook off road te scheuren.. wat een power.. nu ja .. behalve dan toen we wegzakten in het drijfzand in de riftvalley… ha..ha.. maar ook wel weer een moment wat je gewoon moet meemaken… dat maakte het voor mij gewoon mooi.. zo moest het zijn..

De reis…
Bijna elke dag reizen vond ik een heerlijke ervaring… dat is echt mijn lust en mijn leven… vooral in Afrika.. het landschap… de vergezichten en de wel zeer uiteenlopende bebouwing van hutten tot villa’s je kan het zo gek niet bedenken of je ziet het wel langs komen uit onze open huif(kar)truck.. en dan al die kleurrijke mensen .. het is ongelooflijk hoeveel verschillende gezichten, kleuren en postuur je ziet.. je kan rustig stellen dat alle mensenrassen hier te zien zijn.. echt heel mooi die verscheidenheid.. en op hun beurt staren en zwaaien ze naar ons.. tenslotte zijn wij ook een bezienswaardigheid.. raar idee.. hoor.. een stelletje blanken met maffe shirts in een vrachtwagen.
Een ander vreemde gewaarwording is toch wel dat waar je ook maar bent er altijd ergens mensen vandaan komen.. het is echt niet te begrijpen.. zelfs in een ogenschijnlijk leegte.. hup daar komen weer mensen te voorschijn.. en nieuwsgierig als ze zijn.. komen ze altijd op ons af of zwaaien al op afstand… “habari…!!! habari sana!!!! “ met een geweldige lach van oor tot oor…. het geeft je een goed gevoel.. en tegelijkertijd vraag ik me af hoe dat bij ons is.. komen we dan ook altijd  vrolijk te voorschijn en groeten we dan ook altijd zo vriendelijk.. naar vreemden.. ??... hier kunnen we toch wel wat leren is mijn gedachte…..

Onbeschrijfelijk mooi is ook de zonsopgang en ondergang……. om stil van te worden.. al die ontelbare warme kleurnuances… en schaduwen.. het laat me vergeten dat ik een spel zit.. wat is dit toch.. ja..energie opwekkend.. dit is leven.. en beleven.. vooral ook als je langzaam de warmte van de eerste zonnestralen  in je voelt stromen.. dan komt de lach vanzelf wel.. echt… dan weet je… dit wordt een mooie dag…..
Maar ook de avondschemering … waarbij het omgekeerde gevoel ontstaat.. de trage afkoeling.. die weldadig is… gevolgd door de nachten met ontelbare sterren en een waanzinnig mooie grote heldere maan.. die als een grote bal aan de horizon verschijnt ….echt donker wordt het niet.. alles krijgt een mysterieuze kleur en glans… hier nog geen smog zoals bij ons…een oergevoel dat is het…. misschien daarom alleen al kom ik hier weer terug……

Het hoogtepunt….
Onbetwist was dat het onverwachte bezoek aan de berggorilla’s……. toen ik het hoorde kon het hele spel en dat gekonkel me niets meer schelen.. ha..ha.. dit pakken ze me niet meer af.. bedankt.. “vrienden”….. zelfs de allergie aanval waardoor ik onder de bulten zat en verging van de jeuk werd een stuk minder… toen we de verre reis richting het zuiden inzette naar Bwindi…. was het net of een nieuwe reis was aangevangen.. het landschap veranderde ook enorm.. wat is Oeganda anders dan Tanzania… zo groen.. echt groen.. en in zoveel gradaties.. een lust voor het oog… naarmate we hoger klommen koelde het ook af en werd het natter.. en natter …om uiteindelijk in het regenwoud aan te komen… omringd door theeplantages.. zo ver als het oog reikt.. en dat was beperkt door de vele steile bergen  die door mystieke damp sluiers omringd zijn en beurtelings daardoor aan het oog werden onttrokken… een andere wereld.. hier dus het laatste vluchtoord van de gorilla’s waarvan er nauwelijks nog 700 van leven zijn verdeeld in twee nationale parken.. en dan de avontuurlijke glibberige tocht (want paden zijn er natuurlijk niet) er naar toe.. bekroond door het letterlijk oog in oog staan zitten met deze prachtige dieren……. is iets wat je moet voelen.. ik denk ook dat het te zien was op de televisie.. hoe anders is dit .. dan in een dierentuin.. de rust.. de elegance waarop ze zich bewegen door de bomen.. de trage bewegingen om het voedsel naar de mond te brengen.. en de lieflijke zorg voor de jongen.. ja.. dit zal ik nooit vergeten.. het samenzijn duurde een uur… maar je hebt het gevoel dat de tijd stilstaat…een eeuwigheid….. voor mij kan het niet meer stuk…

De projecten…
Waren voor mij bronnen van inspiratie de haast onuitputtelijke levensenergie van de mensen werkt aanstekelijk.. je voelt je meteen aangesloten … en verwondering.. aandacht.. gaan als vanzelf. Het is haast pijnlijk om te ervaren dat men aan bijna van alles behoefte heeft …. Zelfs de meest banale dingen die voor ons vanzelfsprekend zijn zoals drinkwater, voedsel, scholing… computers.. (kennisoverdracht… en altijd kunnen communiceren… met de hele wereld)…… wij in het welvarende deeltje van de wereld beseffen nauwelijks wat we hebben.. en dan heb ik het niet alleen over de materiele zaken maar ook de politieke stabiliteit.. en de veiligheid. Hier wordt je daar heel bewust van…. en wisselt het schaamtegevoel zich af met de drang van “hoe kan ik helpen”….?? Vooral het waterproject in Kenia en het zwerfkinderenproject in Mwanza (Tanzania) maakte veel bij me los….” back to basics”.. hier draait het leven om… doolt het door mijn kop….De onrust in mij is weer eens extra wakker geschud.. ik zal me oriënteren hoe ik mijn expertise op voedingsgebied en van mijn netwerk… te mobiliseren…. Ik denk hierbij vooral aan kennisoverdracht en dan gericht op de hele voedselvoortbrengingsketen tot en met de meest optimale benutting en voedingsconversie van hetgeen verworven uit de landbouw… want ook daar zie ik vele mogelijkheden.. het onsluiten van de essentiële voedingsstoffen kan met de juiste kook en bak technieken tot een veel hoger rendement leiden… zucht… er is nog zoveel te doen….

Tenslotte…
Nu ik het meeste toch wel heb verwerkt en bezonken is kan ik terug zien op een leerzame tijd… ik heb veel respect voor de mensen van de crew… ongelooflijk wat zij onder deze omstandigheden hebben weten te presteren… vrijwel alles moest ter plekke met de nodige improvisatie tot stand worden gebracht… en het resultaat van die inspanningen mag (moet) gezien worden…natuurlijk zijn er altijd min puntjes en kan er van alles mogelijk worden verbeterd.. maar dat is voor de volgende ronde zullen we maar denken… ik hoop dat men er mee door mag gaan het is de moeite waard om op deze luchtige manier aandacht voor de situatie in Afrika te vragen… Ook wil ik de mensen van de site www.missie-kilimanjaro.org een compliment maken… ik vond het ontzettend plezierig te ervaren hoe jullie dit hebben gedaan en langs deze weg te ervaren hoe mensen reageren op het programma en de kandidaten.


Het gaat jullie allemaal goed