Het verhaal van.... Kim

Het Dagboek van Kim....


Naar huis Weer naar huis!! Wat, wie, wanneer, nu al?? Op het moment dat ik in de jeep zit op weg naar een mooie luxe lodge, besef ik het nog maar half. Ik zit in de jeep met een deel van de crew, en ze zijn erg lief voor me. Ik doe ondertussen weer stoer, maar sta even later in mijn eigen kamer, mijn ogen uit mijn kop te janken, onder de douche(want dan zie je het niet) Ik wil niet weg...ik wil niet weg...dat galmt door mijn hoofd..maar helaas anderen hebben over mij beslist. Had ik het spel dan slimmer moeten spelen?? Mensen dingen moeten beloven?? Ach ja, ik wist al dat ik geen strateeg was. De bende van zes was al iets dat eigenlijk niet bij me paste. En als mensen dingen doen die me niet bevallen zal ik daar ook wat van zeggen..( Al komt daar in de afleveringen weinig van terug, daar laten ze alleen "lieve" Kim zien) Dat is een belangrijk deel van Kim, en dat ga ik in ieder geval niet verloochenen...Dat dat in je nadeel kan werken, dat blijkt...
Die nacht slapen in een echt bed..wat niet meevalt na 3 weken op een matrasje in een tent. En Arjan had nog tegen me gezegd(voor de retourstrijd) dat hij een goed gevoel had...En dat ik er zeker doorheen zou komen...Helaas, een man met voorgevoel..het kan ook bijna niet waar zijn. De volgende ochtend mis ik iedereen..ik zoek naar mijn rits van de tent...slik...We gaan nog even terug naar het kamp om echt afscheid te nemen. Als ik aankom zijn ze de truck aan het inladen...Ik voel me alleen..Zij gaan zo weer verder..en ik...ga naar huis. Ik ga ze missen...vooral de meiden, en Arjan, (Favo uitspraak: We hebben er allemaal zin in, dus het zal wel weer een poepspel zijn) Ik weet dat het bij het spel hoort, en dat er voor iedereen een tijd van komen en gaan is. Ik zwaai iedereen uit, en blijf achter met de Guerba boys ( die ons rondreden en kookten etc) Normaal ben ik echt niet zo een jankerd, maar daar zullen deze mannen anders over gedacht hebben. Terug in Nederland, word ik binnengehaald als een held, kijk dat is natuurlijk altijd leuk. Vele mensen zullen een mening over je hebben straks, maar deze mensen vinden mij altijd leuk. Eerst heb ik een week ondergedoken gezeten, in mijn eigen huis. Last van een omgekeerde cultuur shock!! AAAHHH die mensen in de rij van de Albert Hein!! Errug!!! Toen weer aan het werk, de kinderen vinden de juf ook een held! Goed voor je ego, hahahaha
De weken in Afrika, Aflevering 1 26 maart nadert, en daarbij de eerste aflevering. Ik denk terug aan de eerste kennismaking met mensen die ik nu zo goed ken. Op het vliegveld, een handje geven, en proberen te onthouden hoe iedereen heet en hoe oud hij is. Ondertussen de camera proberen te negeren. Ik zit naast Bram in het vliegtuig en het klikt erg goed. We zitten gezellig te praten en vooral erg veel gelachen. Ook de andere kandidaten al best goed leren kennen.
De eerste opdracht, we komen aan in de jeeps,( man wat ben ik benieuwd wat er gaat gebeuren). Veel spanning in je lijf. Bram die voor mij moet starten met het lopen van de waterzakken. Als ik weg mag, voel ik me zo opgelucht! Yes!! Laat het avontuur maar beginnen. Het eerste wat ik moet doen, is Bram inhalen, of bijhouden. Dan ben ik zelf in ieder geval niet de laatste, en het is nog gezellig ook. Fietsen is een hel!! Gewoon rechtdoor is al lastig, omdat de fiets de hele tijd naar links wil, maar bergop is behoorlijk pittig. Laatste stukje lopen bergop, een kwestie van doorlopen. De volgende dag dieren spotten. Dat is zo enorm mooi. Helemaal niet vervelend dat we dat 2 keer moeten doen. In de Serengeti slapen is een ervaring op zich. Bram die de hele tijd maar naar buiten wil om dieren te filmen..en uiteindelijk toch niet meer durft, omdat hij tijdens het plassen op de wc ( gat in de grond, in een houten keet) aangevallen wordt door een vleermuis. Dat hebben we nog nagespeeld met de nightcam, maar helaas niet uitgezonden. Is waarschijnlijk alleen maar leuk voor ons, en niet voor de kijker...hahahaha Dat het spel ook wel hard is, werd pijnlijk duidelijk in de laatste ronde. Frank moet naar huis. Hij heeft geen kansen gehad. Dat weet je..maar iemand moet naar huis. Hard! Keihard!
Aflevering 2 Er zijn nog 9 mensen over. Na een korte tijd samen leer je elkaar al goed kennen. De splitsing oud jong, lijkt onvermijdelijk. Achterin de truck hangen meestal de jonkies over elkaar heen. En dat stukje truck wordt al snel "de ballenbak"genoemd. Op een avond zit "de ballenbak"nog bij elkaar thee te drinken. De rest is al naar bed. We praten wat over het spel..en we zitten wat te rotzooien met de camera's die we mee hebben gekregen voor in de tent. We spreken naar elkaar uit dat het toch wel erg leuk zou zijn als we met zijn zessen over zouden blijven, en daarna de strijd samen uitvechten. Het voelt niet als iets gemeens, maar meer als iets wat een onvermijdelijk onderdeel van het spel is. Dat daarbij Jaap buiten de boot valt steekt me, want ik mag hem graag. Als hij die avond bij ons had gezeten, was het heel anders gegaan.
Het eerste spel stenen sjouwen is alleen voor Peter zwaar. Wij staan er een beetje voor spek en bonen bij. Jammer ik had graag wat actiefs gedaan. De opdracht voor de straatkinderen is wel actief!! Actief op een andere manier dan ik gewend ben, maar minstens zo vermoeiend. Ik ben blij dat ik samen met Suus in een team zit. Ik heb dan wel veel ervaring met kinderen, maar spelletjes doen met kinderen die soms te moe zijn om te rennen, en je niet verstaan is niet makkelijk. Suus heeft dit al eens gedaan toen ze eerder in Afrika was, en daarbij is ze ook afgestudeerd als gym juf..Ik vind dat ze het heel goed doet..En na 1 groep kinderen vermaakt te hebben kom ik ook beter in mijn rol. Dat we niet weten hoe deze selectie gaat verlopen, maakt het wel erg raar. Als blijkt dat de kinderen moeten gaan zitten achter degene die het "leukst"is...Voelt dat vreemd. Aangezien ik toch juf ben, voelt het een soort van..niet pedagogisch verantwoord..Maar goed dat is een gevoel...Dat Arjan eruit ligt vind ik jammer. We nomineren in de derde ronde Jaap. Yvonne gaat naar huis. Dat mensen de groep verlaten blijft "slecht"voelen.
Aflevering 3 Op naar Aflevering 3. We vertrekken richting Kenya. Uren in de truck zitten, hobbelen.... Ik slaap die nacht in de tent met Maartje. Maar als ik in mijn dagboek schrijf is ze er nog niet. Ze staat nog buiten met wat mensen..ik geloof een bolletje touw voor de waslijn te ontwarren....Behalve dat het hard regent begint het ook nog enorm te onweren. En stoere Kim vindt dat eng...zo onder die bomen...Scenario's van vallende brandende bomen op mijn tent vullen mijn gedachten. (Rijke fantasie) Als ik zie dat de tent begint te lekken (op de slaapzak van Maartje) besluit ik die te verlaten..een sprint van 10 sec..dwars door drassige modder en waterplassen. Ik ben zeiknat! Samen met Maartje rennen we terug om regenzeil om de tent te doen... Terug naar het afdakje..natter dan nat...en best wel koud..Daarna weer rennen door de regen om te gaan slapen..Alle kleren zijn nat..en de tent is bedompt met dat zeil erover. Maartje gaat met haar hoofd bij de rits liggen omdat ze bang is dat ze anders stikt, vanwege het tekort aan lucht..Kim bang voor onweer..Maartje bang voor zuurstofgebrek. De volgende dag weer een reisdag. Reisdagen kunnen er wat mij betreft niet genoeg zijn. De spanning en stress van het spel zijn dan even weg..En ik geniet van Afrika..en de leuke mensen om me heen. We reizen door naar Uganda. We slapen op een grasveldje achter een hotel..Naast een vuilnisbelt. Gieren en zwerfkatten doen zich tegoed aan etensresten..Het is er vies..Ik zal de beschrijving van de "wc" achterwege laten...
De volgende ochtend om 5 uur opstaan, op weg naar de eerste selectie. Weer een tijd hobbelen in de truck..en dan ...wachten...dat hoort ook bij tv maken. De set staat nog niet klaar..en wij moeten ons 4 uur zien te vermaken in een dorp een stuk verderop. Iedereen is moe van de korte nacht. Het is warm, mensen vallen in slaap, bladeren in de reader en maken contact met de kinderen van het dorp. Die misschien wel nooit eerder blanken zagen en ook geen zonnebrandcreme. Dat ze verbaasd bekijken, en even later ook zelf op hun neus smeren. Dan mogen we naar de eerste opdracht rijden. De ontvangst door de vrouwen is overweldigend. Ik word op de schouders genomen..en voel me een beetje ongemakkelijk.
. "Hoe bestuur je een os..les 1" De wedstrijd is hilarisch! Peter en Maria maken de ene golfbeweging na de andere over het veld. Terwijl de ossen van het andere team rustig vooruit sjokken. De terugweg van Jaap en mij gaat beter, maar iedereen snapt dat er niks meer te redden valt. Dus op naar het tweede deel van de proef. Als blijkt dat we zakjes hoog moeten houden boven 2 speren schat ik mijn kansen in. Ik denk dat ik dit zal verliezen, maar besluit ervoor te vechten. Al vrij snel laat ik per ongeluk een zakje op de speer komen, de rest heeft nergens last van..Na een tijdje knappen daar ook de eerste zakjes. Het duurt lang! Heel lang! Niemand wil verliezen. Peter staat naast me en heeft het zwaar! Mijn arm trilt alleen nog maar. Ik sluit me af voor alles om me heen. Niemand kan zijn arm nog strekken door de pijn en kramp. Om het dramatisch effect te verhogen gaat het ook nog even heel hard regenen. Na 3 kwartier houdt Maria het niet meer vol. Ze is lijkwit, en haar lippen zijn blauw. Een seconde later laat de rest ook zijn zakje vallen. Pijn!!!! Die pijn houdt zeker nog een dag aan. Ik baal dat Maria het heeft verloren.
We rijden met de truck naar Jinja aan de Nijl. Morgen proef 2. Vroeg op en genieten van de omgeving..En van de reader(Moeilijke teksten..pff) We ontdekken aan de overkant de andere truck en er wordt gespeculeerd over bungee jumpen.( Hmm, altijd gezegd dat ik dat nooit van mijn leven zou doen) Eind van de middag staat alles daar klaar en inderdaad! We gaan bungee jumpen..Terwijl iemand springt moeten wij in een warme jeep zitten met de radio hard aan, zodat we het antwoord van de som niet kunnen horen. Iedereen is best gespannen. We weten ook niet wanneer we aan de beurt zijn. Ik mag als vierde, en ben vastbesloten te springen. Ik maak me zorgen over die som, erg genoeg. Als je daar op het randje staat, denk je wel even waar ben ik mee bezig... Maar als ik de som zie spring ik meteen, geen tijd om te twijfelen. Handig rekenen heb ik als juf wel geleerd..Jammer dat je dan het antwoord nog niet hebt! De chaos in je hoofd is ook redelijk groot tijdens het maken van een vrije val. Als ik 5 minuten later voor de camera sta te verkondigen dat het antwoord goed is, heb ik echt nog niks door. Voel me alleen maar fantastisch door de sprong en de adrenaline! Als de cameravrouw nog een keer vraagt: Maar wat was het antwoord nou ook alweer? Gaan de alarmbellen pas rinkelen! 96km is wel erg veel voor 6 mijl! Ik heb nog lang gebaald van mijn foute antwoord! Net als Jaap trouwens die dezelfde rekenfout maakte. De laatste ronde. Maartje, Maria en Jaap. Maartje beantwoordt de vraag fout, en gaat naar huis. En ook dit voelt weer raar. Ze nam binnen de groep wel een belangrijke plaats in.
Aflevering 4 Na de retourstrijd vertrekken we meteen in de richting van Kampala. We verkennen daar de stad en komen aan bij een huisje.. We hadden er helemaal niet op gerekend dat we vandaag weer een spel moesten spelen. De retourstrijd en de derde ronde hakken er altijd in, en je bent blij dat die ronde dan weer ver weg is. ( en je je kan ontspannen) We praten buiten met elkaar over wat er gaat gebeuren in dat huisje. Vieze dingen eten? Alleen de reader in ontvangst nemen? Niemand weet het, de spanning neemt toe. Als we naar binnen gaan blijkt dat we er meteen iemand uit moeten stemmen. Daar had niemand op gerekend. Ik ben helemaal van slag. Ik wil hier over na kunnen denken..niet zomaar wat opschrijven! Jetske verontrust aankijken helpt niet. Stop de camera roepen lijkt de beste optie, maar ik denk dat Wilco (de regisseur) me dat niet in dank af zal nemen. De rest schrijft al...Stemafspraken of niet, dit had ik altijd moeilijk gevonden. Ik besluit Jaap op te schrijven, omdat ik me aan de afspraak wil houden van de groep.( Ik wil helemaal niemand opschrijven!!!!) Als Jaap weg is, blijf ik verslagen en vol verwarring achter met de anderen. Ik ben blij dat Jaap iets leuks gaat doen. Hij gaat hier volop van genieten, en ik gun het hem van harte. Even niet de druk van de groep zal hem ook goed doen, schat ik in.
De tweede opdracht, zit in een envelop, en is onbekend. Maria is zo dapper om hem aan te nemen. Terwijl zij op weg gaat naar de evenaar, blijven wij achter. We studeren in de readers, en spelen triviant, samen met de crew. Maria mag iemand wegstemmen, als ze de opdracht goed uitvoert. Ik denk dat ze Bram zal wegstemmen. Bram en de 3 meiden hebben regelmatig discussies gehad over hoe je het spel moet spelen. De discussies zijn eindeloos, en we begrijpen elkaar elke keer niet. Als de telefoon gaat en Bram de telefoon aanneemt, blijk ik gelijk te hebben. Wat we alleen nog niet wisten is dat degene die eruit gestemd wordt, recht heeft op een revanche. (als Maria dat had geweten had ze wel rustiger aan gedaan) Bram gaat naar de markt voor matoke. Wie zal Bram eruit stemmen als hij de opdracht voltooit? Bram kan iedereen kiezen, dat weet ik zeker. Ook al zijn we goede maatjes, hij kan ook zomaar mij noemen. Met als motivatie: Jij hebt het zo moeilijk bij het mensen wegstemmen, dus dat leed ga ik je besparen. Hij kiest Peter....Iedereen is van slag als we terug lopen naar de truck. Voor Maria is het helemaal loodzwaar. Neem je een opdracht aan, stel je je dus kwetsbaar op, met het idee: Als ik dit red ben ik veilig, en anders is het mijn eigen schuld geweest. Blijken de poten nog onder je stoel vandaan gezaagd te kunnen worden. Nog lang nagepraat in het kamp.
De volgende dag de laatste opdracht. Dansen! Tijdens de repetities zie ik het nog somber in, maar het gaat steeds beter. De voorstelling 's avonds in een Afrikaans kostuum...Hollandse koe in Afrikaans jurkje. Het was heel erg spannend, maar ook leuk. Maria voelde zich in dit onderdeel het ongelukkigst en redt het helaas niet. Jaap is terug van de gorilla's en heeft het geweldig gehad. De retourstrijd nadert weer. Opeens blijkt dat nog niet vaststaat dat Jaap in de retourstrijd zit, hij mag nog vragen beantwoorden, en als hij ze goed heeft iemand anders wegsturen. Iedereen is enorm gespannen. Jaap maakt een foutje en komt met Peter en Maria toch in de laatste ronde. Dat Peter naar huis moet, komt als een enorme verrassing voor iedereen.
Aflevering 5 We hebben eerst een reisdag voor de boeg, even relaxen..heerlijk! Geen zorgen aan je hoofd over wie je weg moet stemmen en waarom. We slapen die nacht op hoogte, rond de 3000 meter. (dacht ik, kan ook minder zijn) Daarom is het koud, voor onze begrippen. Slapen in je slaapzak en niet in je lakenzak..en een koude neus als je wakker wordt. Een rare ervaring in Afrika. Sommigen beweren zelfs geslapen te hebben met hun trui aan. Overdag hangen in de truck en slapen...Met het uiteindelijke doel: Lake Nakura. Daar aangekomen is de schoonheid overweldigend. ( Mega geluksmoment) Zoveel flamingo's en pelikanen bij elkaar!! De geur is wat minder, maar daar merk je niks van op tv. We slapen in het park, oa tussen de bavianen. Die niet bang voor blanken en vrouwen zijn..(dubbele pech dus) Ze weten hoe de tenten open moeten en hoe het kraantje werkt dat op de open plek te vinden is. Even later zien we een baviaan met een fles ketchup in de boom zitten.
Na een rustige nacht is het tijd voor opdracht 1. Een stormbaan! Daar heeft iedereen wel zin in. Het hele dorp is dagen bezig geweest om de stormbaan klaar te maken, en staat zich nu te vergapen aan 6 blanken, met fluoriserende jasjes. Ik zit in het team met Maria en Arjan. Als ik de eerste keer moet rennen, besef ik dat het erg zwaar is met die warmte. Meteen stoot ik mijn knie al hard aan een boomstam in een poging charmant eroverheen te springen. ( Mijn benen blijken minder lang dan ik altijd dacht, wat kan je verwachten bij 1.66meter) Natuurlijk ren ik door en kom zwaar hijgend bij het water aan. Terugweg gelukkig zonder vallen. Als ik bij sta te komen blijkt mijn knie een leuke diepe wond opgelopen te hebben, de verbandkist moet er zelfs aan te pas komen. De tweede keer dat ik ren struikel ik, in een poging harder te rennen dan mijn bergschoenen aankunnen, en val mijn andere knie kapot. Ik geloof dat ik zwaar heb gevloekt. (Hopen dat de kinderen van mijn school dat niet horen, NCRV zendt dat toch niet uit? ) De ton water raakt maar langzaam voller. We gaan wel snel als team, maar brengen minder water mee terug dan team 2. Dat blijkt als zij winne
Deel 2 van de proef is een ramp. Hak een rotsblok in de vorm van een steen. ( voor ons in 10 minuten) Mijn steen heeft geen enkel recht stuk, en ik heb geen idee waar ik moet beginnen. Als ik besluit hem om te keren, is er niet veel verbetering. Ik hak me een breuk, maar er gebeurt weinig. Om me heen zie ik rotsblokken splijten, terwijl er bij mij splinters wegspatten. De hamer waar ik mee sla verliest 2 keer zijn hamergedeelte. En de grotere hamer kan ik niet tillen. DRAMA! Duidelijk is na 10 minuten dat ik het verloren heb. Er komt nog een officiele jury kijken, maar zelfs een leek kan zien dat mijn blok meer weg heeft van moderne kunst, dan van een welgevormde baksteen. Ik baal als een stekker, maar draag mijn verlies waardig. Met de kinderen uit het dorp zingen Suus en ik liedjes en al snel ben ik mijn ellendige gevoel weer kwijt. Dus een dag studeren........Ik blijf samen met Suus en een cameraman in het kamp. Het weer is vreemd...Soms windstil, dan opeens keiharde rukwinden..dreigend onweer op de achtergrond...Geen best voorteken als je het mij vraagt
Vandaag is de retourstrijd en kan alles afgelopen zijn. Als de anderen aan het einde van de middag terugkomen blijkt Bram ook de pineut. Later wordt ook Jaap bij ons gevoegd.. Ik krijg vraag 1. Beantwoordt hem goed...en krijg hem nooit meer terug...wat ik wel terugkrijg is het retourticket. Dit alles overvalt me zo, dat ik geen idee meer heb hoe ik bij de jeep ben gekomen. Ik geloof dat ik "doei" heb gezegd en weg ben gelopen. Die avond bel ik naar huis.... "Hoi, met Kim" "Kim? " "Ja, ik kom naar huis!"