Het verhaal van .... Suzanne

De foto's bij dit verslag ontbreken nog, hier wordt aan gewerkt

Het begin...
De oproep voor het programma stond in de Spits, ik werd al enthousiast toen ik het las en rende direct naar de computer om het inschrijvingsformulier uit te printen. Afrika, grenzen verleggen, kans de hoogste vulkanische berg in Afrika te beklimmen, ik besloot te reageren. En wat denk je,... ik word geselecteerd, mag en ga naar AFRIKA. Zoiets gebeurt toch nooit bij mij denk je dan. Mijn droom komt uit.
Als ik op Schiphol aan kom en mijn medekandidaten zie lijken het mij direct leuke mensen. Het is zo spannend allemaal. We weten niet waar we naar toe gaan, wat we gaan doen en wat de spelregels zullen zijn. Tja, we weten eigenlijk niets!
Wat we weten is dat er een serie opdrachten vervuld moeten worden. Diegene die dat het beste doet wint.

Na de eerste opdracht lieten de mensen van de crew ons een truck zien met de woorden: “Hier zullen jullie, mits je zolang in de strijd blijft, de komende vier weken op rond reizen”. Even vroeg ik me af hoe ik dat voor me moest zien maar al snel sloeg de vertwijfeling om in vreugde. In tenten slapen, geweldig eten, dit zou een prachtige ervaring worden. Ik werd echt verliefd op deze manier van reizen en het was dan ook behoorlijk afzien, toen ik na vier weken voor het eerst weer in een gewoon bed sliep. Het reizen is zo prettig omdat je direct in contact staat met de omgeving. De kleuren van het land, de mensen, de omgeving , het maakte diepe indruk op me.
We leefden eigenlijk van opdracht naar opdracht. De scheidslijn tussen crew en kandidaten was vrij strikt. Vooral in het begin. Deze versoepelde gelukkig naar het einde toe. Jetske de presentatrice was heel erg begaan met ons en het is een leuke meid. Veel mensen in mijn omgeving waren daar benieuwd naar.

De opdrachten waren eigenlijk allemaal geweldig maar mijn favorieten waren toch wel: het straatkinderen project, bungyjumpen, het dansen en de Kilimanjaro beklimmen natuurlijk want dat was toch niet de minste opdracht!
De opdracht met de straatkinderen gaf veel voldoening. Het was goed te zien hoeveel plezier deze kinderen eruit haalden om samen met jou te bewegen. Het gaf aan de andere kant ook de grillige waarheid weer. Tennisballen verdwenen, er werd gevochten om materialen en samenwerken was heel moeilijk. Deze kinderen hadden niets, geen ouders, geen opvoeding, geen eten, geen thuis.  Om ook een heel klein steentje bij te kunnen dragen aan de toekomst van deze kinderen heb ik hen 3000 euro geschonken. Kinderen zijn de toekomst!
Het bungy jumpen was echt kicken. “Hoe vaak mag je springen” vroeg ik nog. Boven de Nijl, je fysieke en mentale grenzen verleggen. Ik was zo gefocust op de som die we moesten oplossen tijdens het springen dat ik achteraf baalde dat ik er niet optimaal van heb kunnen genieten. Nog maar een ander keertje terugkomen dus.

Over grenzen verleggen gesproken. “Mount Nose” was voor mij grenzen verleggen. Jeetje wat was ik dood. Ik moest als laatste starten en de mensen om me heen lieten al blijken heel wat van mij te verwachten. Hierdoor had ik het gevoel het echt waar te moeten maken en ging te hard van start. Toen ik halverwege de berg op was dacht ik al “zucht, wat moet ik nog een eind”, mijn spieren waren helemaal verzuurd. “Hoe hebben die anderen dat allemaal gedaan?”. Ik ben als laatste geëindigd dus geen excuses van mijn kant en petje af voor de anderen en vooral Jaap die hier alle jonkies verslaat.
Het dansen was ook een geweldige maar ook een moeilijke opdracht. Toen ik die “kontjes” van de dames heen en weer zag schudden zag ik al dat dit niet echt iets was voor ons Hollandse dames. Kim, Maria en ik, stoere meiden die allen wat moeite hadden met de sierlijke bewegingen en het liefelijk verleiden van de jongens. Toen we in de jurken gehesen werden met een kroontje op het hoofd voelde ik me echter echt een prinsesje. De menigte en de camera’s stonden op ons te wachten. Wat was dat spannend! Konden alle Afrikaanse experts ons beoordelen, dan voel je je wel een beetje onzeker over je Afrikaanse danskwaliteiten.

De beklimming
De Kilimanjaro, daar was het allemaal om te doen, daar vocht iedereen voor. Voor mij ging het gedurende de race niet om deze kanjer. Die lag nog te ver weg. Het spel zat zo in elkaar dat je je eigenlijk nooit veilig kon wanen voor de volgende ronde of aflevering. Natuurlijk heb ik ook meegedaan met het veilig stellen van mijn plek. Dit kon echter alleen maar voor de stemronde. In de (meeste) andere opdrachten kwam het aan op je eigen capaciteiten daar en moest je het zelf waar maken

We waren nog met z’n drieën over. Maria, Bram en ik. We zaten in het Marangu hotel en het ging al even niet goed met Maria. Dit verergerde en werd zo erg (of dit nu van de medicijnen van de arts kwam?!) dat Maria af moest zien van de finale aan de voet van de berg. Dit vond ik echt bijzonder kloten! Vanaf de eerste aflevering klikte het al tussen Maria en mij en ik wilde niets liever dan de finale tegen haar spelen. Maria moest naar huis ;-((

Zo gingen Bram en ik op weg naar de voet van de berg op 1700 meter. We hadden onze spullen gepakt en er gingen maar liefst 26 dragers met ons mee! Allemaal voor ons. Wij hoefde alleen onze eigen dagrugzak te dragen. Deze dragers droegen onze bagage, eten, tenten, en dat alles op hun hoofd. De reis naar de voet van de berg was nog een verhaal apart. We begonnen op asfalt maar na ongeveer twee kilometer gingen we de onverharde weg op. Het had die dagen ervoor geregend en het leek wel een glijbaan. Het was een rit van vier uur. Halverwege werden we opgehouden doordat er een vrachtwagen dwars over de weg in een bocht stil stond. Het was zo glad dat deze niet meer verder kwam. Alle aanwezige mensen alsmede onze dragers gingen duwen om deze vrachtwagen op de heuvel te krijgen. Met een uurtje vertraging kwamen we aan bij de start van de beklimming. Wij kregen van Jetske de opdracht de hele missie nog eens de revue te laten passeren. Ik had in de truck de reader nog bestudeerd en meende er aardig wat uit te kennen. Dat heb ik elke aflevering gedaan. Juist omdat het onvoorspelbaar was of je in de retourstrijd zou komen. Dat kan voor de kijker thuis misschien anders zijn overgekomen maar ik waande me in principe nooit veilig, je wist nooit wat voor een selectie er zou komen. De readers waren interessant en bevatte veel informatie over datgene waar we die aflevering mee te maken kregen.

De volgende ochtend werd op 3000 meter het finale spel gespeeld. Ook hierbij wisten wij van tevoren helemaal niets over de vorm of inhoud van het spel.
Het spel was zenuwslopend. Ik weet alleen nog dat ik dacht op het moment dat ik voor de eerste keer de beslissende keuze moest maken( is niet uitgezonden);” Ik maak me geen illusies, ik ben er nog niet”, ik koos de verkeerde hand. De tweede keer maakte ik mijn keuze en wachtte tot Bram zijn hand opende ...die steen! De beklimming! We vlogen elkaar in de armen. Dit was het einde van het spel met de kandidaten en hier begon het spel voor mijzelf. Hier ging ik alleen verder en voor mij lag nu waarschijnlijk de grootste uitdaging van de hele missie. Wat kun je er van tevoren over zeggen, je kunt je er geen voorstelling van maken. Dit zou ongekend zwaar worden. Laat maar komen dacht ik, ik ga hiervan genieten.
Op 3000 meter hoogte lieten we Bram achter maar ook de crew. We gingen verder met een cameraman, een geluidsman en twee dames van de crew en natuurlijk het grote deel van de dragers. Dat was zo’n omschakeling. Heerlijk. “Ik had gewonnen... Ik heb gewonnen...” ik bleef het maar zeggen en was zo trots op mezelf. Kon het bijna niet geloven. Geen kandidaten meer, geen complotten meer, geen onzekerheden meer, ik mocht verder alles weten. Jeetje wat was dat een enorm geluksmoment

Ik was de gelukkige want wij hebben een trial van acht dagen gemaakt en dat is uitzonderlijk. De meeste mensen gaan voor vijf of zes dagen. Zo was de kans het grootst dat de winnaar de top ook zou halen omdat er het meest tijd voor acclimatisatie is. We liepen elke dag wel een uur of zeven. als we dan in ons kamp kwamen stonden onze tent én de kooktent al klaar. We installeerde dan onze spullen, gingen eten en slapen. We zijn op ongeveer 4000 meter zo’n twee dagen om de berg heengelopen. De vierde dag begon ik me na de lunch beroerd te voelen. En ja, de lunch kwam er net zo hard weer uit. Onderweg nog twee keer overgegeven en ik voelde me heel beroerd. Hoogteziekte verschijnselen noemen ze dat. Veel druk op je hoofd en je merkt dat de hoogte je snel moe maakt. De lucht wordt ijler, naarmate je hoger komt. Ik dacht nog “wanneer komt dat kamp nou” laten we vooral doorlopen want hoe sneller we daar zijn hoe sneller ik plat kan. Bij aankomst ben ik in mijn tent gaan liggen en na een redelijke nacht ging het de volgende ochtend gelukkig beter. De camera en geluidsman (goed getraind) hadden dezelfde verschijnselen. Diamox slik je tegen hoogteziekte maar bij ons vielen deze medicijnen helemaal niet goed. We besloten ermee te stoppen en vanaf toen voelde we ons beter.

Als we op tijd aankwamen bij het kamp voor die nacht, liepen we nog een klein stukje vooruit om aan de hoogte te wennen. Het schijnt dat als je eerder op de dag op een bepaalde hoogte hebt gelopen, het beter is je slaapplek op een iets lager punt te kiezen. beter voor de acclimatisatie.
Dag vijf, de dag waar we de Western Breach opliepen (zeven uur lang extreem steil stijgen) is toch wel de topdag geweest. “Pole, Pole” was “the magic word”. Alles langzaam aan doen werkt heel goed. Soms voelde het zo dat je daar beter niet kon uitglijden op een steentje want dan zou je een heel eind vallen. Er leek maar geen einde aan te komen. Plotseling was dat er echter wel. Daar stond ik dan, in de krater op 5700 meter. Ik kreeg er even zo veel energie van dat ik een vreugde dansje heb gedaan. Die extra energie was echter ook heel snel weer verdwenen. Het mooie uitzicht maakt alle moeilijke momentjes weer goed, het doet de vermoeidheid vergeten. Je voelt je zo klein op deze reus van een berg. Wat een natuurgeweld, zo’n vulkanische berg. Hij lag er nu vredig bij maar tijdens hels weer zou ik hier liever niet rondlopen. Tijdens de beklimming naar de krater kwamen we langs een “gedenk rots” waar iemand lang geleden was overleden, dat zet je wel even aan het denken. Dit is toch wel “serious business”! Die nacht hebben we in de krater geslapen. Dat voelt ook niet normaal kan ik je zeggen. Koud, het lijkt of je niet helder meer bent. Om zeven uur naar bed! Niet veel mensen slapen in de krater, het is heel bijzonder en dat merk je aan de omstandigheden. De gidsen vertelde ons dat we in het hoogste bed van Afrika zouden slapen. De volgende ochtend stonden we vroeg op en liepen we langzaam de laatste twee uur naar de top; Uhuru Peak. Ik zou het halen, dat was zeker. Na zes dagen lopen laat ik me deze winst niet meer afpakken. Het was nog even pittig maar de top kwam snel dichter bij.

Dit is ongelofelijk. Ik geloof niet dat ik dit gevoel kan omschrijven. Op het dak van Afrika, uitzicht over de wereld of zou ik eigenlijk moeten zeggen, “uitzicht over de hemel”.
Daar stond het bord dan. Ik ben even gaan zitten, gewoon genieten. Wat een inspanning zeg. Daar staat het koffertje, met 18000 euro. Oeps ...18000 euro. Ik besef me absoluut niet hoeveel dat is. Ik heb er al over nagedacht. Ik zou graag 6000 euro aan de goede projecten willen schenken. Ik ben niet gekomen voor het geld en tijdens deze trip heb ik me wel beseft hoe goed wij westerlingen het eigenlijk hebben. Als ik een steentje kan bijdragen voor deze mensen doe ik dat graag. Ik heb er zelf ook hard voor gewerkt en kan het heel goed gebruiken. Voor mijn studie, voor de geplande fietstocht door Afrika met mijn vriendje na mijn studie. Ik ben de gelukkigste persoon op de wereld!
Wat een avontuur. Het was een mooie droom waar ik uit wakker wordt. Ik ga naar beneden, naar huis, het is over.
The end

Miss Kili ;-))

Ik wilde graag alle mensen die dit programma mogelijk hebben gemaakt alsmede mijn toffe medekandidaten hartelijk bedanken voor dit fantastische avontuur!!