Het verhaal van .... Maria

Het Afrika-avontuur van Maria
Heb je dat ook wel eens??? Dat je denkt: dit kán gewoon niet waar zijn. Van alle toevalligheden... Zou het dan toch het lot zijn?

Dat had ik bij Rongai (aflevering 5) toen ik met water op mijn hoofd liep. In een emmertje, weliswaar. Een deel van het water bleef netjes in de emmer. Een ander deel van het water gutste zo nu en dan over de rand van het emmertje. Ik had haast namelijk. En haastige spoed is zelden goed... Zo had het lot bepaald dat één van die straaltjes heerlijk koel rivierwater zich via mijn mond (blijkbaar was ik erg dorstig) een weg baande naar mijn maag. Dat kun je maar binnen hebben, dacht ik nog. Wat ik toen nog niet wist, is dat er zich in dat ene straaltje water een heuse ‘amoebe’ bevond. Jakkes! Dat hadden we niet afgesproken

Kim verloor de eerste selectie van aflevering 5 doordat zij, ik moet eerlijk toegeven, de meest onmogelijke steen kreeg. De tweede selectie bestond uit het voetballen. Tussen alle mannen wist ik mijn team zó te motiveren (trucs leg ik nog wel een keer uit) dat we wonnen. Meer de verdienste van mijn donkere teamgenoten en niet bepaald de mijne. Op het gebied van voetballen ben ik nu eenmaal geen sterspeler. Maar goed, het eindresultaat telt. Voor mij betekende dit, dat ik niet hoefde deel te nemen aan de derde selectieronde: het wegstemmen. Voor mij een opluchting. Dat stemmen vond ik maar niks. Ik was gekomen voor een eerlijke fysieke strijd en in die derde ronde valt er nu eenmaal weinig fysieks te beleven. Die ronde zorgt alleen maar voor onrust onder de kandidaten. Soms ging dat zelfs ten koste van de ‘Afrika-beleving’. Het is en blijft een spel en daar kwam voor Kim op dat moment een einde aan. Kim, bedankt voor de geweldige tijd!

Op naar de volgende aflevering. Met zijn vijven nog maar. Nog drie dames en twee heren. Tijd voor een mannelijk persoon om Afrika te verlaten. Wie zou het zijn? Jaap, Bram of Arjan? De amoebe had zich inmiddels een fijn warm plekje in mijn darmstelsel veroorloofd. Die had het in elk geval goed voor elkaar. De lichamelijke consequenties waren nog wel te verdoezelen en te overzien. Tijdens het innestelen van de amoebe was daar een aantal keer een nachtelijke koortsaanval. Verder ging het wel oké. Vooral niemand laten weten dat ik fysiek een beetje aan het kwakkelen ben. Stel je voor... dat ze me daarom naar huis sturen…

De eerste selectie van aflevering 6 was een opdracht naar mijn hart: fysiek lekker aan de bak. Mount Nose diende als operatietoneel. De berg omhoog rennen en jezelf weer naar beneden laten storten. Ik hoefde niet te winnen, wilde alleen alles eruit halen. Alles gegeven. Ik was net iets sneller dan Arjan. Jaap wist ons echter allemaal weer te overbluffen. Wat een taaie is dat, zeg! Een kwartier heftig inspannen leverde ons allemaal, de één wat meer dan de ander, een irritant kuchje op. Mount Nose zou ons nog lang heugen. SuperSuus liep te hard van stapel en stortte halverwege in. Ik kan alleen maar heel veel respect hebben voor het feit dat ze gewoon doorgegaan is. Karakter! Opgeven is immers geen optie, dat hadden we samen al eerder besloten. Maakt niet uit als je verliest, als je er maar voor gaat. Na een spannend tweede deel van de selectie, het speerwerpen, verloor Arjan. Ik was allang blij dat de retourstrijd mij nog even bespaard bleef

Op naar de Masai, in de buurt van Nairobi. WOW!!! Wat was dat gaaf, zeg!!! Al zoveel gezien en meegemaakt en dan de Masai. Wat een ervaring. Al kuchend (ik zei al: Mount Nose zou ons nog lang heugen) werden we hartelijk ontvangen door de heer des huizes. Nou ja… ‘huizes’. In ieder geval huizen. Zo’n meneer heeft het best voor elkaar: een stuk of wat vrouwen en als je ruzie hebt met de één dan kruip je gewoon in bed bij de ander. Tsja… onze Nederlandse mannen lossen het, door de bank genomen, anders op. Bram had mij kort daarvoor iets verteld over de drank die door de Masai gedronken wordt. Hij had het over een combinatie van bloed en geitenmelk. Toen we daar één of ander wazig en enorm zoet welkomstdrankje aangeboden kregen – ze zeiden dat het thee was – ging ik bijna over mijn nek. Ik zit toch geen bloed met geitenmelk te drinken? Toen ik Suus naast me spotte kreeg ik spontaan nieuwe motivatie om de gastvrouw vooral niet ondankbaar te zijn. Met ferme teugen sloeg ik mijn drankje achterover zodat ik Suus kon steunen bij het drinken van háár drankje. Al kokkend lukte haar dit gelukkig ook. De zoektocht naar een plantenbak kon gestaakt worden. Inmiddels lekker melig (wat zat er in dat drankje?) werden we uitgenodigd om een kijkje te nemen in zo’n Masai-hutje. Als laatste ging ik achter Suus aan. Halverwege het gangenstelsel moest ik mij echter omdraaien omdat Suus bedacht dat ze toch nog een hap frisse lucht wilde. Al proestend en dubbel van het lachen duwden we de camera-mensen in de achteruitversnelling en konden we weer even normaal adem halen. Bij de tweede poging ging het beter. Hoe het in zo’n hutje is? Dat valt gewoonweg niet te beschrijven. Als ik aan Afrika denk, dan is dat één van mijn mooiste ervaringen. De geur, het haardvuur in de kleine ruimte, één van zijn vrouwen en wij als westerlingen. Niet in woorden uit te drukken. De dag erna mochten we hun geitjes hoeden. De heren tegen de dames. Alhoewel ik de opdracht in eerste instantie niet zo zag zitten is het uiteindelijk beregoed gegaan. Ik was helemaal in mijn element en de geitjes lieten zich overdonderen. We wonnen met overmacht van de heren. Super!!!

Het tweede deel van de selectie moest er door beide heren gedanst worden. Pfff… daar was ik toch maar mooi onderuit gekomen! Heb samen met Suus een beetje met die Masai-mensen zitten kletsen en me enorm verbaasd over hun levensstijl. Ik heb me zelfs afgevraagd of zij onze hulp wel nodig hebben. Waarom die mensen een ander levenspatroon aanbieden als zij het met elkaar zo goed kunnen rooien? Horen Masai-kinderen wel naar school te gaan? Is het juist niet geweldig dat zo’n stam nog zó primitief door het leven kan gaan? Jaap verloor de selectie – naar mijn idee niet geheel zonder opzet – en zat gegarandeerd in de retourstrijd. Bij het stemmen koos Bram voor mij maar trok wel aan het kortste eind omdat Suus en ik allebei op Bram stemden. De band met Suus is vanaf het begin erg goed geweest en achteraf lijkt niemand dat echt in de gaten te hebben gehad. Al tijdens de eerste dagen in Afrika hebben we samen plannen gemaakt: Suus óf ik naar de top, dat was de afspraak. In de retourstrijd maakte Jaap zijn naam wederom waar. Hij beantwoordde de laatste vraag goed en stuurde Arjan naar huis. Jammer voor ons (Suus en ik) en voor Arjan. Voor de verhouding in de groep was het wel prettig. Twee dames en twee heren. Voorlopig even rust aan het irritatie-front.

Aflevering 7!!! We gaan vliegen! We waren er vast van overtuigd dat we naar Zanzibar zouden gaan. Mafia-eiland? Nooit van gehoord… Toch maar naar Mafia-eiland, dan. Het moet niet gekker worden. Wow! Voor zover het Afrika-avontuur nog niet compleet was… Wat was dat gaaf, zeg! Na wekenlang alleen een tentrits om dicht te doen voor het slapen gaan, sliepen we nu in heuse lodges op één of ander tropisch eiland. Iets van steen (of was het hout?), een douche, stromend water, een airco, en… een bed. Gadver! Het stikte van het ongedierte en als ik een nacht slecht geslapen heb, dan was het daar. Voor elke mier die we dood maakten leken er twee terug te komen. Doe mij maar een tent, dacht ik nog. Het eiland Chole was helemaal een topper. WOW!!! Het water… de boomhutten… de geïmproviseerde douchecabines… en het geweldige royale houten toilet waar ik nog menig bezoekje aan zou brengen. Inmiddels liet de amoebe namelijk regelmatig van zich spreken. Elk toilet waar ik in de buurt kwam móest ik bezoeken. Ik ben er bijna een vergelijkend warenonderzoek door begonnen. Die op het eiland Chole werd me toch wel erg vertrouwd. Het toilet was voorzien van een rijk gevulde lectuurbak met allerlei mooie-plaatjes tijdschriften. Toen ik halverwege de tweede ronde tijdschriften lezen was, moesten we het eiland helaas weer verlaten. De eerste selectie bestond uit het opduiken van vissen. Ik had, ondanks mijn inmiddels fysiek belabberde toestand, de snelste tijd en Jaap verloor. Jaap kwam me wat onsportief over omdat het net leek alsof ie zijn best niet deed om naar beneden te duiken. Hij zag de retourstrijd al weer hangen, natuurlijk. Na het duiken dook ik, in al mijn beroerdheid, ergens anders in: mijn bed. Ik werd gewekt voor de avondmaaltijd: vis van de barbecue. Jammie!!

De tweede selectie was weer een strijd waar ik me van mijn beste kant kon laten zien: zingen. En dat ook nog in het Swahili’s. Nou ja… rappen dan. Daardoor niet minder erg. Wat een ellende zeg! Ik kán helemaal niet zingen. Maar goed… voor het goede doel. Ik laat me niet kennen. Ik ga er gewoon voor, was inmiddels aardig wat schaamte voorbij en heb gerapt alsof mijn leven ervan af hing. Althans, dat probeerde ik. Toen ik de microfoon in handen kreeg was ik spontaan mijn tekst kwijt. Ik probeerde mijn gebrek aan rap-kwaliteiten nog een klein beetje te compenseren door mijn danstalenten in de strijd te gooien. Maar ja, zoals jullie weten is dat ook niet echt mijn sterkste punt. Of het nou door mijn zangkwaliteiten, mijn originele danspasjes, of mijn blond haar/blauwe ogen kwam? In elk geval verloor Bram. Al weer uitstel van executie met het oog op deelname aan de retourstrijd

Terug bij onze onderkomens bleek dat Jaap en Bram – die beiden al in de retourstrijd zaten – moesten gaan uitmaken wie van ons tweeën daar nog bij zou komen: Suus of ik. Naar mijn idee is het gekonkel daar tot een historisch hoogtepunt gestegen. Zelfs Jaap liet zich meeslepen en probeerde ergens voet aan de grond te krijgen. Ik zie de beelden nog voor me: Jaap die me vraagt of ik stressbestendig ben en of hij me kan vertrouwen. Ik ben ogenschijnlijk meestal rustig en daarnaast hartstikke betrouwbaar. Dat zorgde er in elk geval voor dat mijn plekje in de retourstrijd was veiliggesteld. Suus ging in elk geval naar aflevering 8 en eigenlijk wilde ik toch wel heel graag mee. Bram hield zich aan de afspraak, op dat moment vertrouwde ik overigens niemand meer, en stemde Jaap naar huis. Erg spannend allemaal. Niet getreurd, op naar de volgende aflevering.

Jaap gaf mij zijn geld en daarmee werd ik de rijkste. Dank je wel. En eh… Peter, je geld is goed terecht gekomen. Mount Kilimanjaro, here we come!!!
Ik had echter niet voldoende rekening gehouden met mijn inmiddels trouwe metgezel: de amoebe. Ik had het beestje nog net geen naam gegeven. Gelukkig was daar de Noorse arts. Op onze rustdag voor de start van de laatste aflevering werd het ons aangeraden om een bezoek te brengen aan de arts en eventuele kwaaltjes kenbaar te maken. Ik heb het niet zo op artsen en ook deze Noorse arts redt het niet tot mijn lijstje met favorieten. De man was gelukkig hartstikke aardig en ik daarbij waarschijnlijk net iets te goedgelovig. Toen ik mijn klachten in mijn beste engels had uitgelegd (ik zal jullie de details besparen) wist de arts met enige zekerheid vast te stellen wat ik mankeerde. Ik bleek dus de trotse eigenaar van een parasiet te zijn. Eindelijk had het beestje een naam. Niks aan de hand, volgens de arts. Wat medicijnen erin en hopla… binnen de kortste keren zou ik weer zo fit als een hoentje zijn. Dat klonk veelbelovend.

Om mij heen constateerde ik wat fronsende blikken toen ik met geveinsde zelfverzekerdheid de medicijnen tot mij nam. Drie verschillende soorten maar liefst. De arts wist immers wat goed voor mij was, die kon ik toch vertrouwen? Netjes drie keer de door de arts voorgeschreven dosis verorberd. Een nachtje slapen en ik zou weer de oude zijn. 
Nadat we op onze rustdag gebriefd waren over de beklimming van de Kilimanjaro wist ik het zeker: ík zou die berg op gaan. Dit was míjn uitdaging, hier was ik voor gekomen. De Kili was zó dichtbij… ’s Ochtends met het ontbijt mijn laatste dosis medicijnen ingenomen. Lekker is anders. Aansluitend vertrokken naar Moshi, het dorp waar we de eerste selectie zouden spelen. Ik heb er weinig van meegekregen. Het ‘zombi-zijn’ was begonnen. Ik was nauwelijks in staat om op mijn benen te blijven staan en kan me ook slecht herinneren wat zich daar allemaal heeft afgespeeld. Ik weet nog dat Jetske hele lieve dingen tegen me zei en dat ik brak. Daar waren de eerste tranen. Voorlopig nog niet de laatste. De meest verstandige optie was terug te gaan naar het kamp om daar het tweede deel van de selectie alsnog, weliswaar met enige achterstand, mee te spelen. Voor dat moment klonk het goed.

Terug in het kamp heb ik geprobeerd wat te slapen. Ik werd gewekt door de arts die me kwam onderzoeken. Ik vertelde hem dat ik dacht dat ik voornamelijk beroerd was door de medicijnen en niet zozeer door de amoebe. Daar liep ik immers al wat langer mee rond. De camera was erbij toen de arts mij vanwege medische redenen min of meer verbood die berg op te gaan. Daar ging ze, wat een ellende! Dikke tranen en voorzover ik mij nog niet beroerd genoeg voelde…
De beslissing om te stoppen en Suzanne mijn geld te geven was toen eigenlijk niet zo moeilijk meer. Als ík niet zou winnen dan hoopte ik in elk geval dat Suus met 18.000 euro naar de top zou kunnen. Hopen dus dat ze van Bram zou winnen in het laatste spel. En toen moest ik mijn vader bellen. Hoeveel emoties ging ik nog krijgen, die dag? De opdracht klonk erg simpel: bel je vertrouwenspersoon. Ik leek toen pas te beseffen dat ik het thuisfront toch ook wel erg gemist had. Bij wie wil je immers het liefste zijn als je je zo enorm verdrietig voelt? Het afscheid van de nog aanwezige crewleden kwam snel en viel me zwaar. Het lot had bepaald: mijn Afrika-avontuur zat er op.

De volgende ochtend kwam ik op Schiphol aan en brachten mijn ouders me gelijk naar het tropencentrum van het AMC. Bij het onderzoek bleek dat de hoeveelheid medicijnen die door de Noorse arts waren voorgeschreven ver boven de normale dosis lag. Ik schrok met name van het aantal loperamide -pillen (diarreestoppers) die ik had geslikt. Een pilletje per dag in het normale geval bleek ik verruild te hebben voor maar liefst 18 stuks in één dag tijd. Het zal dan ook niemand verbazen dat ik potdicht zat. L  Gelukkig bestaat er tegengif.
Verder voelde ik me al vrij snel daarna weer de oude. Jammer dat ik op die manier het programma heb moeten verlaten maar het feit dat Suus op de top van de Kilimanjaro heeft gestaan maakt alles goed.

Alle crewleden en overige kandidaten: bedankt voor de geweldige tijd.
En eh… Miss Kili, je bent een topper!!!